Autobiografia i osobisty program życia

Jak rozwijać swoje powołanie – ludzkie i chrześcijańskie

 w codziennym życiu,

 stopniowo przenikanym i jednoczonym przez Ewangelię ?

(por. art. 37 Konstytucji SDB)

Autobiografia i osobisty program życia

 to propozycje, wymagające dużego osobistego zaangażowania, 

z którymi w czasie pobytu w pustelni możesz się zmierzyć,

 a które mogą ci pomóc w lepszym poznaniu siebie,

 odkryciu Bożego powołania

 i wzięciu odpowiedzialności za swój wzrost

 w różnych wymiarach ludzkiego i chrześcijańskiego życia.

aUTOBIOGRAFIA

Analiza historii SWOJEGO życia

MOTYWACJA – dlaczego warto?

Autobiografia pozwala na uświadomienie sobie rzeczywistości swojego życia

 – w obliczu Boga, Który mówi „Ja Jestem”- 

w taki sposób, by moje „ja” wybrzmiało  najbardziej rzetelnie i autentycznie 

nie pozostając jedynie słowem.

Jest to jednocześnie sposób poznania osoby, która prosi o kierownictwo duchowe, a której się towarzyszy.

Jak to zrobić?

 Odczytać na nowo

 i opisać w sposób obiektywny to, co wiem o sobie. 

Nie moralizować na temat przeszłości.

 Bóg zna naszą rzeczywistość lepiej od nas samych.

Teraz jest właściwy moment, 

                      aby odczytać na nowo,

                                     po chrześcijańsku,     

                                                   nasze życie zawarte w przeszłości.

Trzeba je opisać. Każdy czyni to w sposób sobie właściwy.

Jest rzeczą pożyteczną posiadanie notatnika, w którym zapisuje się to, co przeżywa się w czasie rekolekcji: uczucia, rozjaśnienia, zmiany… 

TRZY ETAPY PISANIA AUTOBIOGRAFII

1. Wspomnienia z dzieciństwa (1-6 lat):

— Relacja z ojcem.

— Relacja z matką.

— Relacja rodziców między sobą.

— Relacja z braćmi i siostrami.

— Jakieś relacje, które powodują we mnie: strach, niepokój, lęki.

— Jakie elementy okresu dzieciństwa wpłynęły na mój sposób bycia?

2. Wspomnienia z okresu szkolnego:

— Spotkanie ze społeczeństwem pozarodzinnym, pierwsze doświadczenia społeczne.

— Jak czułeś się w szkole, w relacji do nauczycieli i kolegów: akceptowany, szanowany przez nich?

— Czy umiałeś cieszyć się, czy byłeś smutny?

— Czy byłeś obecny w grupie, czy czułeś się odizolowany?

— Czy pamiętasz jakieś doświadczenia pozytywne lub negatywne z tego okresu? Jeśli tak, to jaki miały one wpływ na twój osobisty rozwój?

Zwróć uwagę na:

— dojrzałość uczuciową: Czy czujesz się kochany/a?

— samoocenę: Czy czujesz się szanowany/a?

3. Rozeznanie drogi życia:

Pierwsze oznaki powołania: do kapłaństwa, życia zakonnego, małżeństwa, życia w samotności.

— Jak rozpoznałeś swoje powołanie?

— Jaki był wtedy twój poziom religijny?

— Jakie były motywacje twojego wyboru?

— Jaka była twoja pierwsza reakcja?

— Jakie były wydarzenia, ważniejsze momenty w tym czasie?

Jeśli jesteś na etapie rozeznania drogi życia, postaw sobie również te pytania, one pomogą ci lepiej określić to, czego chce od ciebie Pan Bóg.

Na rekolekcje możesz przyjechać już z napisaną autobiografią; będziesz mógł porozmawiać o niej w czasie rozmowy z kierownikiem duchowym, po to, aby lepiej zrozumieć Boży plan na dzisiaj i wziąć odpowiedzialność za swoje życie.

Osobisty program życia

Analiza sytuacji  i wyznaczanie celów